Johny Guitar

Obsada: Joan Crawford (Vienna), Sterling Hayden (Johnny ‚Guitar’ Logan), Mercedes McCambridge (Emma Small), Scott Brady (Dancin’ Kid), Ward Bond (John McIvers) i inni.

Dwa lata przed „Johnnym Guitar” powstało „Rancho Notorious” - niecodzienny western Fritza Langa z Marlene Dietrich w roli starzejącej się piosenkarki w kowbojskim salonie. Dziesięć lat po „Johnnym...” powstał jeszcze bardziej zakręcony feministyczny - western/musical „Cat Ballou” z Jane Fondą i Lee Marvinem, który był nominowany do pięciu Oscarów. Pośrodku powstał nasz unikalny muzyczny western. Muzyki dźwięków i kolorów.

Film jest adaptacją powieści Raya Chanslora, którego bohaterką jest piękna i dojrzała już kobieta o imieniu Vienna, która prowadzi salon na obrzeżach miasteczka w Wyoming. Purytańska mieszczanka imieniem Emma, ​​która jej nienawidzi, szuka pretekstów aby wspólnotę agitować przeciwko wyzwolonej Viennie. Kłopoty zaczynają się, gdy pojawia się gang Dancin’ Kida (byłego ukochanego Vienny), a z pociągu wysiada tajemniczy mężczyzna z gitarą, który zaczyna się interesować się Vienną. Wielka Joan Crawford kupiła prawa do ekranizacji „Johnny Guitar” bo pragnęła zagrać rolę Vienny. Film wyreżyserował legendarny Nicholas Ray i był to jego drugi kolorowy obraz. Na ekranie ukazał się wówczas z ogromną siłą „prowokacyjny talent Raya do posługiwania się kolorem” - jak to określił filmoznawca Peter Wollen. Ta cecha została uznana za dystynktywną oznakę stylu reżysera w jego dojrzałych dokonaniach. Wollen pisał dalej: „Ray używał śmiałych, często ponurych kombinacji odcieniom tych samych walorów: czerwień z czerwienią, zieleń z zielenią lub ostrych barw (jak to zauważył sam Godard) pomarańczowe koszule z cukru jęczmiennego, sukienki w kolorze kwaskowej zieleni, fioletowe pojazdy, niebieskie i różowe dywany.” Ray zaczerpnął wskazówki dotyczące dynamiki kolorów z powieści Chanslora, która przedstawiała Viennę jako „fajną, odważną kobietę w czarnych spodniach i czerwonej jedwabnej koszuli”, która nosiła „chłopięce bryczesy do jazdy konnej”. Reżyser robił niekończące się notatki na marginesach książki i scenariusza, opierając się na opisach Chanslora. Kiedy Crawford w filmie nie była ubrana w czerń rewolwerowca, miała na sobie ostro czerwone bluzki lub oślepiające białe sukienki, „jej usta były pełne i czerwone, odważnie czerwone, pomalowane” (jak pisał Chanslor) „jej czarodziejskie brwi były ciemne i teatralne”. Po raz kolejny, niezależnie od kłopotów na planie i poza nim, Ray udowodnił, że potrafi poradzić sobie z każdą nadwrażliwą gwiazdą. Stworzył z Crawford obraz w gatunku wydawałoby się schematycznym, ale nasycił go swoją osobowością i stylem by uzyskać efekt końcowy, który zadowolił wszystkich. W Europie zachwycony Francois Truffaut używał tylko superlatywów, aby chwalić nową formę jego westernu. „Realizm słów i poetyckie obrazy” – zachwycał się w „Cahiers du Cinéma” – „bardzo to przypomina Cocteau. Ten film to pasmo bezcennych ujęć, prawdziwszych niż sama prawda. (...) To sen, baśń, halucynacyjny western. (...) „Johnny Guitar” to „Piękna i Bestia” westernów, śnienie Dzikiego Zachodu. Kowboje znikają i umierają z wdziękiem baletnic. Odważny, gwałtowny kolor przyczynia się do artystycznego efektu obcości. Odcienie barw są tu żywe, czasem bardzo piękne, a zawsze nieoczekiwane”.